دارد به دوشش کعبه هم شالِ عزایت            عالم برای تو غـمین هست و خـدایت

جبریل هم گریَد از این غم در غم تو            او هم نشسته همچو ما در روضه‌هایت

شکر خدا غم جز غمت در دل نداریم            شکـر خـدا هـسـتـیـم در بـزم عـزایت

جنّت نمی‌خواهیم ما را این جهان بس            جنّت در این دنیاست آن صحن و سرایت

بعد از خدا دستم به سوی تو بلند است            لـطـفـی نـمـا و بـاز آقـا کـن عـنـایـت

وای از دمی که خواهرت از روی تل دید            با نـیـزه‌ای آمـد حـرامـی زد به پـایت

حالا سرت بر روی دامان رقیه است            مـی‌آورد از حـرمـله پـیـشت شکـایت